Moe van mezelf
Soms word ik moe van mezelf en verdrietig,
moe van het denken en piekeren over de mensheid
verdrietig door wat ik zie en hoor.
Dan word ik moe,
als ik politici hoor spreken en weet dat het hen enkel om macht te doen is en door hun grote ego verliezen ze de pure menselijkheid uit het oog en negeren ze de waarde en de keuzevrijheid van de mens.
Dan word ik moe,
als ik de wetenschappers hoor met hun beperkte visie en kortzichtigheid en zo niet beseffen hoeveel mogelijkheden tot verruiming ze laten liggen.
Dan word ik moe,
van de journalisten die het tegenwoordig belangrijker vinden om hun mening te geven dan feiten weer te geven. Een mening die in hun ogen juist is maar zeker niet in de mijne en nog in zoveel anderen hun ogen.
Dan word ik moe,
van bekende Vlamingen die opeens denken dat hun mening over alles de juiste is en ze ook ten allen tijde dienen te geven.
Dan word ik verdrietig van alle mensen die vinden dat ze anderen moeten volgen in hun beperkte visie. Mensen die enkel nog kunnen leven als ze alles kunnen opzoeken op internet of een etiket kunnen plakken op hun kinderen en liefst negatieve commentaar kunnen geven op de rest van de maatschappij.
En toch, een waakvlammetje van liefde , vertrouwen en hoop blijft altijd branden , ik kan het niet opgeven. Ik wil het niet opgeven.
Dan vertrouw ik er op,
dat er op een dag politici zullen zijn die voor vrede kiezen en niet meer hun energie in oorlog zullen steken, of in beperkende wetten omdat ze dan zullen weten dat hun ego en macht niet het belangrijkste is in het leven en dan ook zullen beseffen wat democratie werkelijk is.
En op een dag, de wetenschappers hun paardenbril afzetten en zien wat voor mogelijkheden er nog zijn om mensen te helpen.
Zich te focussen op de gezondheid van de gehele mens en niet zich niet meer te focussen op de ziekte.
En op een dag een journalist de werkelijke waarde weet van wat hij in zijn of haar verslag schrijft of toont. Dat ze ook leren hoeveel van de feiten hun oorzaak kennen in aandacht vragen en wat mensen zelf creëren en hun mening als journalist niet belangrijk is tenzij iemand het hen vraagt.
En op een dag , de bekende Vlamingen beseffen dat ze mensen gelukkige momenten kunnen geven door wat ze doen en hoe waardevol dat is en ze daarom niet op alles commentaar moeten geven. Want wie je ook bent of wat je ook doet, wijsheid is daar niet aan gebonden.
Ik blijf geloven in een wereld die ruimdenkender is. Een maatschappij die respect heeft voor de natuur , de dieren en de mensen. Waar het ego de kracht van de mens voorstelt en niet meer gekoppeld is aan egocentriciteit en macht. Een wereld waar het denken en de intuïtie samen door het leven gaan en de mensen beseffen dat geluk een keuze is. Een wereld waar de mensen beseffen dat ze zelf verantwoordelijk zijn voor wat ze denken.
Catherine
One thought on “Moe van mezelf”
Dat geef je goed weer. De dag van vandaag is de wereld veel veranderd. We zien er naar uit dat het op een dag toch beter wordt. Hoop doet leven.
Comments are closed.